আমি বিচাৰি ল’ম

আমি বিচাৰি ল’ম

কিমান লোক নি:শেষ হৈ গ’ল, আমি বিচাৰি ল’ম,

তাৰ চকু সাক্ষী কিছুমানো , আমি বিচাৰি ল’ম৷

শীতৰ ৰাতিত কঁপি থাকে য’ত অসংখ্যজন,

তাতেই উমাল বিলাসগৃহ, আমি বিচাৰি ল’ম৷

ইফালে ইয়াত আছে নিতৌ, ভোক-পিয়াহ, মহামাৰী,

আনফালে তাত কিয় বাহ-বাহ, আমি বিচাৰি ল’ম৷

প্ৰেম-ভ্ৰাতৃত্ব ভাবেৰে ভৰা, সতেজ সুন্দৰ পৰিবেশত,

এই উৰা-বাতৰিনো কোনে বিয়পালে, আমি বিচাৰি ল’ম৷

যি চুবুৰীত ঘৰে ঘৰে আনন্দ বিলাইছিলো তাত,

এই মনোবেদনানো ক’ৰা পৰা আহিল, আমি বিচাৰি ল’ম৷

ইমানদিনে বৈ আহি থকা নদীখনৰ হঠাতে ইয়াত,

আজি স্তব্ধ হ’ল কিয় প্ৰবাহ, আমি বিচাৰি ল’ম৷

মূল: (হিন্দী) ড০ৰঘূনাথ মিশ্ৰ,

“সোচ লে তু কিধৰ জা ৰহা হে” কিতাপত সন্নিবিষ্ট

অনু: ড০মাখন লাল দাস